woensdag 26 januari 2011

Wat betekent vrijheid voor mij. (Vrijmetselarij Den Haag)


Vraag iemand wat vrijheid is en iedereen zal daar anders op antwoorden. Als ik het mijn kinderen zou vragen, dan zouden ze zeggen dat ze na schooltijd vrij zijn of antwoorden  misschien dat ze pas echt vrij zijn als ze het huis uit zijn, “op zichzelf zijn”, zoals dat heet. Sommige ouders dromen over de tijd dat hun kinderen eindelijk het huis uit zullen zijn. Anderen zullen zich pas echt vrij voelen als ze verlost zijn van hun baas en  ‘s morgens  kunnen opstaan op het moment dat ze dat zelf willen. Anderen dromen van  de vrijheid  van een echtscheiding, het bevrijd  zijn van de knellende huwelijksbanden.
Zij die geen baan hebben of minder valide zijn voelen zich vaak gevangen in de bureaucratie  van de uitkeringsinstanties. Kleine ondernemers verzuipen in een te veel aan regelgeving en dromen soms van een bedrijf in Timboektoe waar je gewoon kunt ondernemen in plaats van formuliertjes in vullen.
Maar ik denk ook aan mensen die leven in landen waar je niet vrij bent om te zeggen wat je wilt, of beperkt wordt in andere mensenrechten.

Bevrijd worden van die belemmeringen, van die knellende banden,  noemen we dan gauw vrijheid.  
Mijn ervaring is dat bezit en gehecht zijn aan alles wat je lief of waardevol is, ook angst voor verlies en daarmee onvrijheid met zich mee brengt.  Hoe liever of waardevoller ik iets vond, hoe afhankelijker en onvrijer ik werd. Maar de oplossing zit niet in het afstand doen van alles wat je lief of waardevol is.
Die belemmeringen, die knellende banden en daarmee de onvrijheid, zitten vooral in de mensen zelf, in mij, in u en niet in de buitenwereld. De oorzaak bij mijzelf zoeken geeft mij altijd troost omdat ik dan weet dat ik er iets aan kan doen. De oplossing ligt dan immers bij mijzelf. Ik ben de regisseur van mijn leven. Chandhi, Jezus, Mandela zijn lichtende voorbeelden van mensen die de regie namen over hun eigen leven en die ondanks de grote fysieke beperkingen waarin ze terecht kwamen, zich immer vrij hebben gevoeld.

De werkelijke vrijheid zit in de vrijheid van denken, in het vrij-denken. Het zijn niet zozeer de omstandigheden die mijn vrijheden beperken, het is mijn eigen houding die mijn gevoel van vrijheid of onvrijheid bepaalt. Kortom, het gaat erom hoe ik met mijzelf en vervolgens met mijn omgeving omga. Als ik dat in vrijheid wil doen, zal ik mij vrij moeten maken van mijn vooroordelen naar anderen, mij vrij moeten maken van mijn politieke, maatschappelijke, religieuze dogma’s, zal ik mij vrij moeten maken van mijn opvoeding, zal ik mij – uiteindelijk – vrij moeten maken van mijzelf. Het ultieme loslaten, zo u wilt.
Maar verwar het niet met onverschilligheid. Ik ben niet onverschillig naar mensen, niet onverschillig voor mooie dingen, niet onverschillig in mijn werk etc. Nee.  Een schilderij kan ik mooi vinden, kan ik willen bezitten, maar als het per ongeluk in rook op gaat wil ik niet dat het mij wezenlijk raakt. Ik ben immers dat schilderij niet. Verlies ik mijn baan, dan geldt ook dat ik niet die baan, niet die functie, niet die status ben etc. Ik mag dingen mooi of fijn vinden, maar ze maken geen wezenlijk onderdeel uit van mij. Heb ik het, dan is het mooi. Verlies ik het, dan ben ik het gewoon kwijt. Meer niet.
Een paar jaar geleden heb ik het merendeel van wat in mijn huis stond, gewoon weggedaan. Boeken, meubilair, serviezen, fotoboeken, kleren etc. Ik bemerkte niet alleen dat ik veel meer ruimte in mijn huis kreeg, maar vooral meer ruimte in mijn hoofd. Ik was er van af. Al die dingen die ik al tientallen jaren met mij mee sleepte, spullen uit mijn vroege jeugd bijvoorbeeld, het is weg. Niet door plotselinge brand, maar omdat ik er vrijwillig afstand van deed.  En ik mis het niet, ik voel mij er zelfs van verlost. Maar nogmaals, de oplossing ligt niet in het wegdoen van materiële zaken, maar in de houding tov die materiële dingen.
Maar het geldt niet alleen voor materiële bezittingen. “Kinderen zijn mijn alles”, hoor je soms ouders zeggen. Voor mij niet. Dat zou toch wat zijn. Mijn leven zou in crisis komen als mijn kinderen dan het huis uit zouden gaan. Kinderen zijn je bezit niet. Kinderen maken wel deel uit van je leven, en wat mij betreft een fijn deel, maar ik heb een eigen leven.  Dat had ik al voordat er kinderen kwamen en dat hoop ik ook nog lang te hebben nadat de kinderen het huis uit zijn. Mijn honden zijn altijd blij als ik weer thuis ben; ze zijn nooit boos omdat ik ze alleen gelaten had. Van die mentaliteit kunnen we wat leren.
En uiteindelijk moet ik mij niet zo hechten aan het leven zelf, moet ik niet angstig zijn voor het leven, niet bang zijn voor de dood. Ik zou meer onbevangen moeten genieten van het leven zoals het zich aandient en geloven en vertrouwen in mijn kracht.

Kortom, vrijheid voor mij is dus vooral vrijheid van denken. Vrij kunnen staan tegenover mijzelf, andere mensen en de fysieke wereld  om mij heen. Naarmate ik dat doel dichter benader, zal ik al die andere onvrijheden beter kunnen overwinnen als ze zich voordoen.

dinsdag 25 januari 2011

logebijeenkomst vrijmetselarij Den Haag

Gisteren, maandag, hadden we weer onze wekelijkse bijeenkomst. Een van de broeders hielt een Leerlingenbouwstuk, oftewel een soort lezing van 20 minuten waarin hij uiteenzet hoe hij zijn eerste jaar bij de vrijmetselarij als leerling heeft ervaren. Hij vertelde over zijn persoonlijke achtergronden, hoe hij een jaar geleden zijn inwijding heeft ervaren en hoe hij het eerste jaar in onze loge heeft ervaren.

Het was een prachtig bouwstuk. Geweldig dat een leerling al in staat is om zo openhartig zo'n persoonlijk verhaal te vertellen. In de profane wereld (de maatschappij) zou je je niet zo gauw zo persoonlijk uiten, maar binnen de vertrouwelijkheid en beslotenheid van de loge is zoiets wel mogelijk. Maar ook al is dat mogelijk, het kost altijd wel enige tijd voordat een nieuw lid zo openhartig zich uitspreekt.
Ik vind het ook mooi omdat als je toetreed, je geen geld, titels, status of maatschappelijk aanzien hoeft in te brengen, maar alleen wie je bent, je menszijn. Hij treedt toe als een mens die zoekt naar het Licht. De spreker liet gisteren zien wie die mens is en wat zijn persoonlijke zoektocht is.
Uit de grond van mijn hart heb ik, mede namens mijn broeders, de leerling bedankt voor zijn prachtige bouwstuk. De verheffing van deze leerling zal eind februari plaatsvinden.

Aansluitend hield ik een meestervergadering, dat is een vergadering die, het woord zegt het al, alleen voor meesters toegankelijk is en niet voor leerlingen en gezellen. De meestervergadering houden wij doorgaans alleen wanneer er een besluit genomen moet worden over de aanname van een kandidaat, de bevordering van de leerling tot gezel of over de verheffing van een gezel tot meester.
Gisteren ging het over de aanname van een nieuwe kandidaat die vrijmetselaar wil worden. Vooraf heb ik de voorzitter van de Onderzoekscommissie gevraagd aan mij advies uit te brengen over de geschiktheid van de kandidaat.  (Zie het artikel: hoe word je lid).  Vervolgens heeft de commissie gisteren verslag gedaan aan de meestervergadering en heeft de commissie enkele toelichtende vragen van de meesters beantwoord, waarna uit 'geheime"stemming met de witte en de bruine bonen, bleek dat de meestervergadering "helder verlicht" (alleen maar witte bonen in het bakje) besloten heeft in te stemmen met lidmaatschap van de kandidaat. Formeel dient de Orde der Vrijmetselaren ook nog akkoord te geven op de toetreden.

Ik verheug mij erop de kandidaat 7 februari te mogen inwijden tot leerling vrijmetselaar. Met behulp van mijn broeders, zullen we er voor de kandidaat een prachtige, onvergetelijke avond van maken.

dinsdag 18 januari 2011

Blue Monday - gedicht geschreven door Jan Lubbelinkhof

Blue Monday PDF Afdrukken E-mail
17 01 2011
 
Druilen doet de regen.
Grauw is het zwerk.
Binnen geuren bloemen.
Dichter aan het werk.

Woorden vallen op hun plaats.
Als in een bloemenkrans.
Woorden op een blanco blad.
Choreografie wordt dans.

Blauwe maandag zeggen velen.
Depressief tot op het bot.
Maar zo niet de dichter.
Woorden rijgend als een God.

Open kijkend naar de wereld.
Glimlach trekt nu naar zijn oor.
ook al lijden zij aan maandagsomber.
Dichtertje is vrolijk, gaat ervoor.

Blue monday

Gisteren weer richting Utrecht gegaan, naar kantoor. Blue monday was het gisteren. De derde maandag van het jaar is volgens psychologen de meest depressieve dag van het jaar. De mensen zouden op die dag zich realiseren dat er toch niets van hun goede voornemens terecht komt en bovendien voelen ze dat de vakantie nog ver weg is. Onzin. Voor mij is het de eerste werkdag van het jaar, een jaar met nieuwe kansen en uitdagingen.

Ik heb een  maandje verlof gehad en ben daarvan ruim twee weken in Paramaribo, Suriname geweest.  Gelukkig had ik de eerste twee uur geen afspraken en kon die tijd dus besteden aan het een rondje langs de afdeling. Even laten zien dat ik er weer ben en ze tegelijk het beste wensen voor 2011. Maar dat pakte anders uit. Ik begon bij mijn leidinggevende. Na een kort gezellig praatje werd het al snel zakelijker en vertelde hij mij  dat mijn interne detachering ipv verlengd met twee jaar (zoals oorspronkelijk de bedoeling),  nu vervroegd beëindigd wordt. In ieder geval voor 1 mei a.s.. Definitieve datum krijg ik nog te horen. Ik verwacht zo 1 maart.
Aan de rest van mijn rondje door de gangen van het kantoor, kwam niets meer terecht.  Met mijn verstand zag ik voor de zomer al donkere wolken aankomen. Na het Regeerakkoord, zag ik die wolken nog beter en een brief van de minister deed voor mij echt de deur dicht. Uit die brief bleek duidelijk dat, in mijn bewoordingen, de zogenaamde "groene sector" als een linkse hobby wordt beschouwd en dus in (financiële) ongenade was gevallen bij het kabinet. De werkzaamheden en daarmee de werkgelegenheid binnen de groene sector zal drastisch, dramatisch zelfs, verminderd worden. In mijn geval dus de Inrichting Landelijk Gebied (ILG). Het is niet anders. Het is een politieke keuze. De hele organisatie moet krimpen, dus veel mogelijkheden om intern ander werk te vinden zal er niet zijn, hoewel er nog vele tientallen externen bij ons ingehuurd zijn. Extern solliciteren heb ik een paar jaar geleden intensief gedaan. De arbeidsmarkt bleek niet te wachten op een generalist boven de 50. Dat zal er nu niet beter op geworden zijn.

Maar goed, wist ik het eerst alleen met mijn hersenen, nu voel ik het met mijn hart. Dat is toch iets anders. Maar wat doet het eigenlijk met mij? Hoe voelt het?
Het doet mij niet zoveel. Ik weet eigenlijk niet of ik het nou wel of niet vervelend vind. Ik geloof uiteindelijk van niet. Waarom niet?
Dit is de 4e keer in mijn loopbaan dat mijn werk wegvalt. De eerste keer was ik begin dertig en werkte bij Contest BV (dochter van de voormalige PTT). Contest ging failliet en iedereen werd overcompleet. Dat was een enorme emotionele klap. Als PTT'er was het nooit in mij opgekomen dat ik wel eens op straat zou kunnen komen te staan. Verzorgd van wieg tot het graf, of zoiets. Nee! Op straat stond ik. Mijn hele wereld stortte in. Mijn eigenwaarde en mijn status namen af. Angst voor de toekomst. Depressiviteit sloeg toe. Ik verloor mijn balans.
Maar niet veel later, uit onverwachte hoek, kwam de redding. Een kennis benaderde mij voor de functie van bedrijfsdirecteur van een onderzoeksinstituut.  Alles was direct weer oké met mij. Ik had weer een (betere) baan en kon ook als mens weer prima functioneren. Ik had mij achteraf voor niets druk gemaakt.

Daarna heb ik een dergelijke situatie nog twee keer meegemaakt en steeds deed het mij minder en ging ik meer vertrouwen op mijn eigen kracht te kunnen dealen met en nieuwe situatie, op mijn eigen flexibiliteit en vindingrijkheid. Maar ik ging er ook steeds meer op vertrouwen dat de dingen wel weer gewoon op hun pootjes terecht zouden komen. En dat was ook steeds weer het geval. Ik kwam steeds sterker uit zo'n "crisis". Mijn volgende baan was beter en als mens kwam ik ook weer meer gelouterd uit de strijd.

En nu dan voor de vierde keer.  Nu zie ik mijzelf weer op een kruispunt staan. Een punt waarop ik weer keuzes moet maken hoe ik verder wil. Graag wil ik bij mijn werkgever allerlei, liefst externe, projecten gaan doen. Zou ik geen klussen cq geen nieuwe baan kunnen vinden, dan zie ik tal van kansen opdoemen om mijn tijd privé goed in te vullen. Meer tijd voor mijn vrijwilligerswerk als bestuurslid van de Stichting Trees for Travel en nog actiever worden binnen de vrijmetselarij. Meer aandacht voor mijn vriendin. Leuke dingen gaan doen met haar, mijn schilderhobby intensiveren etc etc. En misschien, nee waarschijnlijk, zullen zich kansen voordoen waarvan ik nu nog geen enkel vermoeden kan hebben.

En s'avonds had ik in Den Haag (het Gouden Hooft) een nieuwjaars etentje met mijn broeders van de loge en hun partners. Een gezellige, geslaagde avond.


Dat was blue monday. Geen depressieve dag, maar het begin van een nieuwe weg, van nieuwe kansen.

zondag 16 januari 2011

Regioconvent: Vergadering van Voorzittend Meesters

Gisteren, zaterdag, was er weer regioconvent. Dat is een vergadering van de voorzitters van de Haagse loges onder voorzitterschap van een vaste vertegenwoordiger van het Hoofdbestuur. Dat was dus voor mij vroeg opstaan op de zaterdagochtend. Gelukkig maar dat het regioconvent niet vaker dan 2 of 3 maal per jaar vergadert.

We hebben gesproken over de inmiddels al geruime tijd slepende kwestie mbt de huisvesting. De her-huisvesting van het in Den Haag gevestigde Cultureel Maçonniek Centrum. Blijft het in Den Haag of gaat het naar Utrecht of Amsterdam? Vervolgens de vraag of in de nieuwe huisvesting tevens het Hoofdbestuur en een aantal loges gehuisvest moeten worden. Vanzelfsprekend pleiten wij als Haagse loges ervoor dat het cultureel maçonniek centrum in Den Haag blijft. (zie achtergrond info)

Tevens uitgebreid gesproken over nieuwe wegen en vormen van communicatie.De inzet van "eigen" website, blogs, twitteraccounts etc.  Met steun van het regioconvent, kan ik samen met een paar medebroeders, door met onze initiatieven.

Daarnaast nog een paar kleinere agendapunten besproken. Om 12.15 uur ging ik weer huiswaarts en wachtte mij het drukke, maar gezellige gezinsleven.

vrijdag 14 januari 2011

Sloot

gedicht:  Sloot
door Jan Lubbelinkhof
14 januari 2011

Er drijft een kerstboom in de sloot.
Symbool van vervlogen dagen.
Kabbelt zachtjes naar de kant.
Wiegend op de golven.

Is dit het einde van het feest,
verdrinken in een sloot?
Of zien we toch weer hoop,
kop boven water, hoe dan ook

Boom klampt zich aan de wal.
Gebruikt zijn moede takken.
Gaat soms kopje onder.
Maar worstelt en komt boven.

Het licht dat gaf hem zoveel kracht
Hij blijft maar dapper drijven.
Geen waterrat schrikt hem af.
Mijn held in duistere dagen.

Tot volgend jaar maar weer.
Dan staat je broertje hier.
En geeft jouw kracht dan door.
Lichtbrenger, Ster van 't Oosten

donderdag 13 januari 2011

Gisteren een Bouwhut van de vrijmetselarij bezocht.

Recentelijk werd ik door een broeder benaderd met de vraag of ik lid zou willen worden van de Bouwhut waar hij deel van uit maakt. 12 januari 2011 zou een speciale avond zijn, namelijk een nieuwjaarsavond met de dames er bij. De bijeenkomst zou bij een van de leden van de Bouwhut thuis gehouden worden.Of ik eerst eens kennis wilde maken en de sfeer wilde proeven.

Ik wist wel van het bestaan van het fenomeen Bouwhut af, maar daar was alles mee gezegd. Maar ik zei direct "ja" en was gisteren dus bij wijze van kennismaking in de Bouwhut, in een ruim appartement te Voorburg met schitterend uitzicht over het water, de Vliet.

Bouwhutten zijn clubjes vrijmetselaren, georganiseerd in een eigen Orde. De Bouwhut waar ik gisteren was, komt één maal per maand bijeen.  Toetreding gaat met een "licht maçonniek" rituaal gepaard. De bijeenkomsten hebben primair een sociaal, relationeel doel. Je treft er voor het grootste deel broeders uit allerlei andere loges aan dan je eigen loge.  Bouwhutbijeenkomsten beginnen rond  17.30 met borrel, vervolgens een korte vergadering met een korte lezing (bouwsteentje genoemd) en gedachtewisseling daarover en vervolgens een gezamenlijke maaltijd eindigend om 20.30 uur.

Maar gisteren was het dus een avond met de partners erbij. Ik vond het een bijzonder gezellige avond. Het hapje (Indonesische rijsttafel) en de drankjes waren perfect, evenals het gezelschap. Een belangrijk deel van de aanwezige broeders kende ik al wel zijdelings of alleen van gezicht. En natuurlijk waren er een paar broeders van mijn eigen loge. Mijn eigen vrouw kon gisteravond  helaas niet aanwezig zijn omdat zij die avond als vrijwilliger bij de Voedselbank werkt (intake gesprekken voeren). Ik kon toen even niet nalaten om bij het opscheppen van de heerlijke gerechten even mijn gedachten te laten gaan naar al die mensen die het minder goed hebben dan ik.

Om tien uur ging ik voldaan en met een goed gevoel weer naar huis. Ik zal mij aanmelden.