 |
| Caroline Franssen |
Ja, tijdens de emancipatiegolf in de zeventiger jaren had het “boy’s are boy’s and girls are girls” even afgedaan. Een vrouw in haar jas helpen, de deur voor haar openen was not done en stond haar emancipatie in de weg. Vrouwen die thuis voor het gezin wilden blijven, waren achterlijk. Vrouwen mochten zich niet meer vrouwelijk kleden. De dikke trui en wijde spijkerbroek voor de vrouw werd de norm. Vooral niet laten zien dat je naast een mens ook een vrouw bent. Het Hite-rapport verscheen en legde in honderden bladzijdes uit, hoe sexistisch en vrouwonvriendelijk de man in bed wel niet was. Voor je het wist werd je als man voor sexist uitgemaakt. Die tijd is gelukkig weer voorbij en steeds meer mag ik naast mijn mens-zijn ook mijn man-zijn naar vrouwen laten zien. Vrouwen mogen weer vrouw zijn, mogen ook weer kiezen voor het gezin en/of werk. Veel programma’s op de tv van nu zoals “Echte meisjes in de jungle”,” De vrijgezel” etc, zouden ondenkbaar geweest zijn in de zeventiger jaren. Maar nu kan het. Een meisje mag weer dromen model te worden.Het is ook wel te verklaren dat de emancipatie in de zeventiger jaren doorsloeg. Dat zie je immers bij alle emancipatiegolven, om daarna weer een nieuw “beter” evenwicht te vinden.
Kortom, zet je het af tegen de zeventiger jaren dan zie je dus het omgekeerde van de stelling.
En ja, vrouwen gaan meer en meer het arbeidsproces in, al dan niet part-time. Dat was eind vorige eeuw wel weer ff wennen, van beide kanten. Maar vrouwen hebben t/m de tweede wereld oorlog als regel altijd deelgenomen aan het arbeidsproces. De opa’s en oma’s, zoals nog steeds in vele landen, waren er voor het gezin. Echte mannen, echte vrouwen aan de arbeid. De “meisjes van Verkade” zijn illustratief. Oke, ze zaten niet op hoge functies. Maar het overgrote deel van de mannen ook niet. Voor de industriële revolutie was bijna iedere man landarbeider en daarna fabrieksarbeider tegen een hongerloontje. Mannen en vrouwen werden uitgebuit door enkele (manlijke) kapitalisten. Na de tweede wereldoorlog werden, met name in de VS, de vrouwen het arbeidsproces uitgegooid en moesten plaats maken voor de mannen die na de oorlog weer het arbeidsproces in moesten. De grote gezinnen met inwonende opa’s, oma’s en zieke tantes verdween in Nederland en maakte plaats voor het kerngezin van man, vrouw en twee kinderen. De man werd kostwinner, de vrouw zorgde voor het gezin. Ongekend in de geschiedenis en ook in deze tijd wereldwijd niet de norm. Gelukkig keren we weer in zekere zin terug. Vrouwen gaan weer meer werken, krijgen beter betaald en hebben weer meer carrière mogelijkheden. Maar mogen ook (gedeeltelijk) voor het gezin kiezen. Natuurlijk is dat een proces van horten en stoten en zijn we er nog niet. Maar we zijn op de goede weg. Een weg die in tegenstelling tot vroeger, voor zowel de individuele vrouw als de individuele man ook meer keuze vrijheid biedt.
Wordt de vrouw manlijker al ze werkt? Nee, onzin. Dat zijn vrouwen in Polen, Suriname, China, Amerika etc toch ook niet. Wat ik wel zie is dat sommige carrière vrouwen in bijvoorbeeld het bankwezen zich kleden in diezelfde blauwe pakken als mannen en daar soms ook nog een stropdas bij dragen. Afschuwelijk. Afschuwelijk van die vrouwen, maar ook afschuwelijk van die mannen. Maar is het dragen van een stropdas mannengedrag. Nee, het dragen van een stropdas is een uiting van horigheid, van onderwerping. Geweldig dat Prins Claus destijds op de TV ten overstaan van de wereld zich bevrijdde van de stropdas. Ik heb hem nagevolgd. Ik wil man zijn en geen horige. Gelukkig hebben we het hier maar over een klein deel van de mannen en de vrouwen die zich in dat keurslijf laten dwingen. Van vrouwen wordt meer en meer geaccepteerd wanneer zij zich rationeel en zakelijk opstellen en van mannen dat zij zich creatiever en gevoelsmatiger opstellen zonder direct voor homo uitgemaakt te worden. Dat is goed. Geen enkel mens is 100% man of vrouw (in termen van eigenschappen). Word je door je omgeving wel gedwongen uitsluitend je manlijke of vrouwelijke eigenschappen te laten zien, dan kun je dus niet jezelf zijn en dus ook niet in je kracht komen. Je komt in je kracht naarmate je jezelf beter kent (Ken Uzelve) en meer van daaruit handelt naar je gezin, in je werk, in de maatschappij, of zoals de vrijmetselaar zegt, in het Westen. En ja, bij mij is dat wel overwegend manlijk gelukkig, met een vleugje vrouwelijkheid. Het kan en mag allemaal.
