Blue monday

Gisteren weer richting Utrecht gegaan, naar kantoor. Blue monday was het gisteren. De derde maandag van het jaar is volgens psychologen de meest depressieve dag van het jaar. De mensen zouden op die dag zich realiseren dat er toch niets van hun goede voornemens terecht komt en bovendien voelen ze dat de vakantie nog ver weg is. Onzin. Voor mij is het de eerste werkdag van het jaar, een jaar met nieuwe kansen en uitdagingen.

Ik heb een  maandje verlof gehad en ben daarvan ruim twee weken in Paramaribo, Suriname geweest.  Gelukkig had ik de eerste twee uur geen afspraken en kon die tijd dus besteden aan het een rondje langs de afdeling. Even laten zien dat ik er weer ben en ze tegelijk het beste wensen voor 2011. Maar dat pakte anders uit. Ik begon bij mijn leidinggevende. Na een kort gezellig praatje werd het al snel zakelijker en vertelde hij mij  dat mijn interne detachering ipv verlengd met twee jaar (zoals oorspronkelijk de bedoeling),  nu vervroegd beëindigd wordt. In ieder geval voor 1 mei a.s.. Definitieve datum krijg ik nog te horen. Ik verwacht zo 1 maart.
Aan de rest van mijn rondje door de gangen van het kantoor, kwam niets meer terecht.  Met mijn verstand zag ik voor de zomer al donkere wolken aankomen. Na het Regeerakkoord, zag ik die wolken nog beter en een brief van de minister deed voor mij echt de deur dicht. Uit die brief bleek duidelijk dat, in mijn bewoordingen, de zogenaamde "groene sector" als een linkse hobby wordt beschouwd en dus in (financiële) ongenade was gevallen bij het kabinet. De werkzaamheden en daarmee de werkgelegenheid binnen de groene sector zal drastisch, dramatisch zelfs, verminderd worden. In mijn geval dus de Inrichting Landelijk Gebied (ILG). Het is niet anders. Het is een politieke keuze. De hele organisatie moet krimpen, dus veel mogelijkheden om intern ander werk te vinden zal er niet zijn, hoewel er nog vele tientallen externen bij ons ingehuurd zijn. Extern solliciteren heb ik een paar jaar geleden intensief gedaan. De arbeidsmarkt bleek niet te wachten op een generalist boven de 50. Dat zal er nu niet beter op geworden zijn.

Maar goed, wist ik het eerst alleen met mijn hersenen, nu voel ik het met mijn hart. Dat is toch iets anders. Maar wat doet het eigenlijk met mij? Hoe voelt het?
Het doet mij niet zoveel. Ik weet eigenlijk niet of ik het nou wel of niet vervelend vind. Ik geloof uiteindelijk van niet. Waarom niet?
Dit is de 4e keer in mijn loopbaan dat mijn werk wegvalt. De eerste keer was ik begin dertig en werkte bij Contest BV (dochter van de voormalige PTT). Contest ging failliet en iedereen werd overcompleet. Dat was een enorme emotionele klap. Als PTT'er was het nooit in mij opgekomen dat ik wel eens op straat zou kunnen komen te staan. Verzorgd van wieg tot het graf, of zoiets. Nee! Op straat stond ik. Mijn hele wereld stortte in. Mijn eigenwaarde en mijn status namen af. Angst voor de toekomst. Depressiviteit sloeg toe. Ik verloor mijn balans.
Maar niet veel later, uit onverwachte hoek, kwam de redding. Een kennis benaderde mij voor de functie van bedrijfsdirecteur van een onderzoeksinstituut.  Alles was direct weer oké met mij. Ik had weer een (betere) baan en kon ook als mens weer prima functioneren. Ik had mij achteraf voor niets druk gemaakt.

Daarna heb ik een dergelijke situatie nog twee keer meegemaakt en steeds deed het mij minder en ging ik meer vertrouwen op mijn eigen kracht te kunnen dealen met en nieuwe situatie, op mijn eigen flexibiliteit en vindingrijkheid. Maar ik ging er ook steeds meer op vertrouwen dat de dingen wel weer gewoon op hun pootjes terecht zouden komen. En dat was ook steeds weer het geval. Ik kwam steeds sterker uit zo'n "crisis". Mijn volgende baan was beter en als mens kwam ik ook weer meer gelouterd uit de strijd.

En nu dan voor de vierde keer.  Nu zie ik mijzelf weer op een kruispunt staan. Een punt waarop ik weer keuzes moet maken hoe ik verder wil. Graag wil ik bij mijn werkgever allerlei, liefst externe, projecten gaan doen. Zou ik geen klussen cq geen nieuwe baan kunnen vinden, dan zie ik tal van kansen opdoemen om mijn tijd privé goed in te vullen. Meer tijd voor mijn vrijwilligerswerk als bestuurslid van de Stichting Trees for Travel en nog actiever worden binnen de vrijmetselarij. Meer aandacht voor mijn vriendin. Leuke dingen gaan doen met haar, mijn schilderhobby intensiveren etc etc. En misschien, nee waarschijnlijk, zullen zich kansen voordoen waarvan ik nu nog geen enkel vermoeden kan hebben.

En s'avonds had ik in Den Haag (het Gouden Hooft) een nieuwjaars etentje met mijn broeders van de loge en hun partners. Een gezellige, geslaagde avond.


Dat was blue monday. Geen depressieve dag, maar het begin van een nieuwe weg, van nieuwe kansen.